ای رند قلندر کیش،می نوش ز کس مندیش

انگار همه کم بیش،زیرا که دل درویش

مرهم ننهد بر ریش،از غایت حیرانی
در دیر شو و بنشین،با خوش پسری شیرین
شکر زلبش میچین،تا چند ز کفر و دین؟
در زلف و رخ او بین،گبری و مسلمانی
گفتم که:مگر جستم،وز دام بلا رستم
دل در پسری بستم،کز یاد لبش مستم
چون رفت دل از دستم،چه سود پشیمانی؟
ساقی،می مهرانگیز،در ساغر جانم ریز
چون مست شوم برخیز،زان طرهٔ شورانگیز
در گردن من آویز،صد گونه پریشانی
ای ماه صبا بگذر،پیش در آن دلبر
گو:ای دل غم پرور،چون نیستی اندر خور
بنشین تو و می میخور،خود را به چه رنجانی؟
با اینهمه هم می کوش،زهر از کف او می نوش
چون حلقهٔ او در گوش کردی ز غمش مخروش
چون پخته نه ای می جوش از خامی و نادانی
در مبکده چون او باش،می خواره شو و قلاش
می می خور و خوش می باش،مخروش و دلم مخراش
جان همچو عراقی پاش، گر طالب جانانی